Archive for september, 2013
Atuona
Het slingerweggetje -heuvelop- naar de begraafplaats van Atuona is voor een platlander als ik een hele klus. Een kwartier eerder stapte ik de airconditioned bank uit en kreeg een dreun in mijn gezicht van de verpletterende warmte bij 100 procent luchtvochtigheid. Maar ik moest daar naar boven, dit was de chance of a lifetime. Het is een kleine begraafplaats, smoezelig, zoals je dat verwacht van een klein dorpje op een eiland in de Stille Zuidzee. Weinig ordening in de graven. Het is alsof ze bij het graven hebben gezegd: “Pleur ‘m hier maar neer!” Veel graven met een eenvoudig kruis erop, er zijn er niet zoveel met een grafsteen.
Graf van Jacques Brel op de begraafplaats van Atuona, Hiva Oa, Frans Polynesië.
Als student maakte ik voor het eerst kennis met de muziek van Jacques Brel, een huisgenoot liet het ons horen. Het was helemaal het soort muziek dat bij onze levensstijl hoorde. Die was in die tijd behoorlijk Bourgondisch: elke avond uitgebreid koken, het avondeten duurde meestal wel een paar uur, er werd over van alles gefilosofeerd. Vaak tot diep in de nacht. Brel’s muziek heeft bij mij altijd het gevoel naar voren gebracht van een pijn. De pijn die veroorzaakt wordt door een besef dat hetgeen dat zou moeten zijn, onbereikbaar is.
Lang geleden had ik een droom over een imaginaire overdekte winkelstraat ergens in De Pijp, een zijstraat of parallelstraat van de Albert Cuijp. Ergens moet je een hoek om en dan ben je er, maar je loopt er straal voorbij. Een straat die weinigen ooit ontdekt hebben, maar waar je je zo enorm op je plaats voelt dat je er je innerlijke rust vindt.
Die droom heb ik maar één keer gehad, sindsdien droom ik wel eens dat ik op zoek ga naar die straat, maar telkens tevergeefs. Tot vorige week. Ik was met een niet nader te noemen blogster op pad en vond zomaar de straat. Maar zij ervaarde de straat niet zoals ik dat deed, ze had op dat moment iets anders aan haar hoofd, druk en gepreoccupeerd als ze is. Toch het kan geen toeval zijn dat ik uitgerekend met haar die straat weer vind. Ik breek me nu al een week het hoofd over wat die droom betekent. En of ik zonder haar ooit de straat opnieuw zal kunnen vinden. Dat soort pijn dus, de angst -de wetenschap?- nooit mijn bestemming te zullen vinden. De pijn van altijd maar out-of-sync te zijn met andere mensen.
Het graf van Brel heeft wel een grafsteen. Een paar enkelingen hebben hier een aandenken achtergelaten, maar het is in dat opzicht niet bepaald een graf zoals dat van Jim Morrison of Jimi Hendrix. Dit eiland ligt gewoon te ver uit de route, het is te moeilijk om er te komen. Het is er veel te warm, op zulke momenten word je liever op jezelf teruggeworpen in de kou met een dikke jas aan en een das om, je lopende neus ophalend. Het is er wel stil en dat helpt om even na te kunnen denken over jezelf. Brel heeft een paar jaar op dit eiland gewoond. Heeft hij er de rust gevonden die hij zocht? De berusting wellicht? En wie waren de geliefden die hij achterliet? Komen zij helemaal naar Atuona voor hun troost? Ne me quitte pas.
We willen niet in de steek gelaten worden, maar bijna achteloos doen we het zelf wel en laten we hen die ons liefhebben achter. Op zoek naar Atuona..
Dit blog is eerder gepubliceerd op web-log.nl op 17 december 2005.