probeer me
niet op te beuren
ontken niet
wat ik nu ben
help me
te huilen
loopt een man over het water
je wilt de splinters
uit de ogen van anderen
verwijderen
maar er komt een dag
dat je huilend
op je knieën valt
om boete te doen
om God om vergeving
te vragen
want eng is de poort
en smal de weg
die ten leven leidt
en die weg
zal jou weten te vinden
aardbeien met slagroom
is het werkelijk zo erg
om met een vreemde aan één tafel
te moeten zitten omdat de juffrouw
jouw aardbeien op het dienblad
van een ander heeft geplaatst?
en waarom vlucht je weg
naar dat tafeltje vooraan
waar de studenten piano spelen
met de jongen die zingt als tom waits?
je vader roept je en je weet
het is tijd
schaamte
ik was het
blind, bevooroordeeld,
moralistisch
altijd een ander
perspectief, altijd
beter weten
giftig en bitter
en niet zien staan
hen in wiens handen
ik mijn ziel had moeten leggen
en dat waren
er velen
het spijt me
sprankelend
soms is het moeilijk
te geloven
maar de spiegel
liegt nooit
moeder
er is tijd voor nodig
veel tijd
om in het reine te komen
met het gemis
en het alleen zijn
om daarna pas te leren
wat verbondenheid is
leeg
onthecht
voelt licht
geen woorden
noch beelden
alleen een niets
dat vrijheid beleeft
laat het zo
uitzichtloos
altijd vluchten
weg van het gevaar
weg van het verleden
zonder toekomst
zonder te weten
hoe het te doorbreken
vader
hij is maar een clown
dat doet ie uit nood
en als hij niet oppast
gaat ie ook nog zo dood
amygdala
echo’s van slaande deuren
agressief geschreeuw
gestommel en
bedreigend gerommel
alarmerend gevaar
gevoelens zonder woorden
meer vlucht dan vecht